Żeby mocniej zaakcentować rozmach najbliższej trasy, Parkway Drive zaprosili na nią swoich rodaków z Thy Art Is Murder oraz The Amity Affliction. W końcu headliner to nie wszystko! Epicka trasa, podczas której zespół wystąpi z największą produkcją w swojej historii, zawita 10 listopada do łódzkiej Atlas Areny, a już teraz przybliżymy wam sylwetki dwóch wspomnianych supportów.
THY ART IS MURDER
Uformowany w 2006 roku przez grupę nastolatków na przedmieściach Sydney, zespół szybko zyskał rozgłos na lokalnej scenie. Ich EP-ka „Infinite Death” z 2008 roku stała się przełomem, przyciągając uwagę fanów technicznym deathcorem i kontrowersyjnymi, bezkompromisowymi tekstami. Prawdziwy przełom nastąpił wraz z albumem „Hate” z 2013 roku, który zdefiniował ich brzmienie i pozycję na scenie. Jako pierwszy zespół extreme metalowy w historii trafili do Top 40 australijskiej listy ARIA, co otworzyło im drzwi do międzynarodowej kariery i kontraktu z wytwórnią Nuclear Blast.
Kolejne albumy, takie jak „Holy War” (2015) i „Dear Desolation” (2017), ugruntowały ich status jako globalnej siły w deathcore. Zespół zyskał reputację niestrudzenie koncertującej machiny, zdobywając sceny na całym świecie i budując potężną bazę fanów. Rok 2023 przyniósł dramatyczne zmiany - tuż po premierze albumu „Godlike” zespół rozstał się z wieloletnim wokalistą CJ McMahonem. Grupa podjęła odważną decyzję o ponownym nagraniu partii wokalnych z nowym frontmanem, Tylerem Millerem, udowadniając swoją determinację i otwierając nowy rozdział w historii.
THE AMITY AFFLICTION
Początki The Amity Affliction sięgają 2003 roku w małym australijskim mieście Gympie, gdzie grupa przyjaciół założyła zespół. Sama nazwa ma głęboko osobiste znaczenie, upamiętniając przyjaciela, który zginął w wypadku - „Amity” (przyjaźń) i „Affliction” (cierpienie) stały się filarami ich twórczości. Przełom komercyjny przyszedł wraz z albumem „Youngbloods” (2010), który trafił na 6. miejsce australijskich list przebojów. Ich pozycję ugruntował wydany dwa lata później „Chasing Ghosts”, który mimo kontrowersji związanych z okładką, zadebiutował na 1. miejscu i pokazał, że zespół potrafi łączyć chwytliwe melodie z trudnymi tematami.
Za kluczowy album w ich dyskografii uważa się „Let The Ocean Take Me” (2014), który w tym roku świętuje swoje 10-lecie. To na tej płycie zespół w pełni zdefiniował swoje brzmienie, łącząc post-hardcore z emocjonalnymi, niezwykle osobistymi tekstami o depresji i lęku, co przyniosło im międzynarodowe uznanie. Przez lata skład zespołu ewoluował, a ostatnie albumy, w tym „Not Without My Ghosts” (2023), kontynuują eksplorację mrocznych tematów. Niedawne odejście ostatniego oryginalnego członka, Ahrena Stringera, otworzyło nowy etap w historii grupy, która z nową energią kontynuuje swoją muzyczną misję.
Wiktor Fejkiel